Rasy

Mapa ras i grup etnicznych

Kontynent Nelramaru zamieszkuje wiele ras, uznawanych za rozumne. Jednakże faktyczne cywilizacje tworzy tylko kilka najważniejszych z nich.

Dynamicznie rozwijająca się, zwłaszcza w ostatnich latach, dziedzina nauki badająca powiązania genetyczne i ewolucyjne, od dawna już próbuje wyjaśnić, skąd pochodzi która rasa. Wciąż jednakże jedynie najwybitniejsi medycy są w stanie zrozumieć teorie głoszące, że ludzie i elfy pochodzą od małp. Dla innych to po prostu bzdury i herezje.

Ludzie

Bez wątpienia najliczniejsza, a do tego najdynamiczniej rozwijająca się rasa tego świata. Gatunek ludzki jest jednym z najmłodszych, jeśli chodzi o mieszkańców Nelramaru. Jest równocześnie jednym z najbardziej zróżnicowanych.

Zdolność posługiwania się magią jest u ludzi bardzo losowa - zdarzają się ludzie zupełnie pozbawieni "szóstego zmysłu", a bywają i tacy, których talent magiczny jest wręcz legendarny. Zdolność posługiwania się wszelakiej natury mocami jest na ogół dziedziczna.

Długość życia przeciętnego człowieka waha się, w zależności od jakości życia i zdolności magicznych. Wielu umiera w wieku dziecięcym, co jednak nie powstrzymuje wciąż wysokiego przyrostu demograficznego. Głodujący chłop na ogół dożywa czterdziestu lat, podczas gdy opływający w luksusy, cieszący się dostępem do medykamentów możnowładca dożywa około osiemdziesiątki. Dysponujący mocami magicznymi kapłani i magowie są w stanie przeżyć często powyżej stu lat, przy czym w przypadku magów świeckich, powszechne są różnorakie choroby i mutacje już w młodym wieku, wynikające z niszczycielskiego działania magii na organizm.

Płodność u ludzi rozpoczyna się w wieku kilkunastu lat i trwa do około pięćdziesiątego roku życia. Ciąża u ludzi trwa na ogół dziewięć miesięcy. Ludzie miewają zazwyczaj bardzo liczne potomstwo, jednakże jedynie nieduża jego część dzieci dożywa wieku dorosłego.

W gatunku ludzkim można zaobserwować trzy główne, różniące się od siebie grupy etniczne:

Ludzie Ziemi

Elficka nazwa dla owej grupy to Amarili.

Najstarsza znana grupa etniczna ludzi. Ludzie Ziemi przybyli na kontynent Nelramaru z północnego-wschodu, około dwa tysiące lat temu, z krain leżących gdzieś daleko za Svargardem. Zasiedlili wszystkie ziemie na północ od rzeki Berion. W ostatnich wiekach zepchnięci zostali dalej na północ. Są to ludzie w większości twardzi i bitni, miłujący wolność i dziką naturę. Przez innych uważani często za nieokrzesanych barbarzyńców. Ich grody i osady często pozostają ukryte w gęstych puszczach północy, niezmiennie od wieków. Ludzie Ziemi nie znoszą migracji, prędzej zginą, niż opuszczą ziemie swych przodków.

Ludzie Słońca

Elficka nazwa dla owej grupy to Anorili.

Druga wielka grupa etniczna. Ludzie Słońca przybyli zza stepów dalekiego zachodu około tysiąc pięćset lat temu, rozlewając się po wszystkich ziemiach na zachód od Aram i Narothu. Także tubylcy zamieszkujący Wyspy Zielone wywodzą się z tej grupy. Są to ludzie w większości obdarzeni temperamentem, skorzy do walki, a jednocześnie miłujący złota i luksusy. Na północy, na bezkresnych stepach, prowadzą koczowniczy tryb życia, podczas gdy na południu tworzą zorganizowane państwa, takie jak Sumyr i Hammar. Choć są to ludzie ceniący bardzo swą wolność, nieobce jest u nich, głęboko zakorzenione w kulturze, niewolnictwo.

Ludzie Morza

Elficka nazwa dla owej grupy to Aearili.

Ostatnia, najmłodsza z grup etnicznych. Ludzie Morza przybyli pięćset lat temu zza oceanu, na gigantycznych okrętach, które natychmiast po lądowaniu spalili. Dziś nikt już nie wie, jakaż groza wygnała ich z ich mitycznej, zamorskiej ojczyzny. W błyskawicznym tempie zasiedlili oni dolinę Berionu i morskie wybrzeża, przez kolejne stulecia prowadząc ekspansję na wszystkie strony świata, zwłaszcza na północ. Są to ludzie na ogół pracowici i zorganizowani, miłujący postęp - zarówno technologiczny, jak i kulturalny. Przewyższając naukowo i militarnie inne ludy, w szybkim tempie stali się dominującą grupą na wszystkich ziemiach na wschód od Wrót Aram.

Elfy

Najstarsza cywilizowana rasa tego świata, zamieszkująca go od niemalże czterech tysięcy lat. Nieznana jest historia elfów sprzed mającego wówczas miejsce zlodowacenia, ani tym samym ich pochodzenie.

Każdy elf posiada jakiś, choćby drobny talent magiczny. Rasa ta jest wyjątkowo wrażliwa na działania różnorakich form energii. Jednakże tylko niektórzy elfowie rozwijają swe magiczne, czy też kapłańskie zdolności. Nie stwierdzono, by korzystanie z magii jakkolwiek odbijało się na zdrowiu elfów.

Długość życia przeciętnego elfa waha się między ośmioma, a dziesięcioma wiekami. Najstarsze elfickie kapłanki są w stanie dożyć nawet i kilkunastu stuleci. Starcze niedołężnienie pojawia się u elfów dopiero po dziewięćsetnym roku życia i postępuje bardzo powoli. Praktycznie każde dziecko dożywa wieku dorosłego. Śmierć z przyczyn biologicznych przed sześćsetnym rokiem życia jest rzadkością.

Płodność u elfów zaczyna się w wieku około stu lat i trwa do około dziewiątego stulecia życia. Ciąża u elfów trwa zwykle około półtorej roku. Elfy wykazują się bardzo niską płodnością, toteż praktycznie każde dziecko otaczane jest opieką i czcią całych społeczności. Praktycznie każde dożywa wieku dorosłego.

W ostatnich stuleciach dotychczas jednolite i zwarte elfickie państwo Melamar (elf. ojczyzna) rozpadło się na dwa osobne twory: rządzone przez kapłanki, otwarte na inne rasy państwo Aenion oraz kontynuujące tradycje Melamaru, hermetyczne królestwo Narothu. Czterysta lat życia w zupełnie różnych warunkach oraz utrzymywanie różnych tradycji, poskutkowało znacznym zróżnicowaniem kultur i postaw elfów obu państw. Dumne i wyniosłe elfy z Narothu uważają się za rasę lepszą od jakiejkolwiek innej, gardząc słabością i wyznając kult siły. Tymczasem elfy z Aenionu są na ogół znacznie łagodniejsze, całkowicie oddane naturze, wielbiąc ją w swej sztuce i architekturze. Przy czym nawet one pozostają wobec ludzi dość skrytą, tajemniczą rasą.

Najbardziej charakterystyczna cechą elfów są ich tatuaże - nieraz nawet szybciej zauważane, niż spiczaste uszy, czasami skryte pod włosami. Symbole kasty, rodu i zasług ma każdy elf od najmłodszych lat, choć nieraz są one bardzo subtelne.

Krasnoludy

Trzy tysiące lat temu, zza Równiny Sumyryjskiej, przybyły do Wrót Aram klany krasnoludzkie. Nie wiadomo, co takiego wygnało ich z pierwotnych ich siedzib w górach na odległym zachodzie. Faktem jednak jest, iż tamtejszych jaskiniach znaleźć można ruiny ich dawnych twierdz sprzed tysięcy lat. Obecnie krasnoludy zajmują przede wszystkim Wrota Aram, oraz podziemia północnej części łańcucha górskiego XXX.

Krasnoludy wykazują się naturalną odpornością na magię: zarówno zaklęcia oddziałują na nich słabiej, jak i oni sami mają problemy z władaniem wszelkiej maści energiami. Stąd też w znacznej mierze krasnoludy polegają na zaklinaniu mocy w przedmiotach, trzymając energię w runach i artefaktach częściej, niż we własnych rękach.

Długość życia przeciętnego krasnoluda wynosi około pół tysiąclecia. Tylko pojedyncze krasnoludy dobijają do tysiąca lat - po piątym stuleciu krasnoludy dość szybko starzeją się i niedołężnieją. Średnio co drugie dziecko dożywa wieku dorosłego. Choć krasnoludy są naturalnie odporni na większość chorób nękających inne rasy, ciężkie warunki ich zamieszkania sprawiają, że bardzo powszechne są śmierci w wyniku wypadków, czy ataków podziemnych kreatur.

Płodność u krasnoludów zaczyna się w wieku około 50 lat i zdaje się trwać przez całe ich życie. Ciąża u krasnoludów trwa około roku. Krasnoludy wykazują się stosunkowo niską płodnością. Od paru stuleci panuje u nich delikatny niż demograficzny.

Gdy czterysta lat temu zdradziecki atak elfów doprowadził do utraty dotychczasowej krasnoludzkiej stolicy - Świętej Góry Kjerag, większość klanów cofnęła się do swych siedzib we wrotach Aram. Część ruszyła dalej, podbijać dzikie, zamieszkane jedynie przez podziemne monstra jaskinie na północy. Krasnoludy pozostają jednakże zwartym, jednolitym ludem. Krasnoludy pozostają prawdopodobnie najbardziej słownymi i honorowymi rozumnymi istotami na świecie, skorymi do walki, lecz jednocześnie wyjątkowo towarzyskimi.

Najbardziej charakterystyczną cechą krasnoludów są ich brody - rosną one na dzieciach już od chwili narodzin i stanowią chlubę każdego krasnoluda. Nieprawdą jest, iż krasnoludy są niższe od ludzi. Tak naprawdę sprawiają takie wrażenie, posiadając na ogół szerszą od nich, masywniejszą sylwetkę i chodząc prawie zawsze w zgarbieniu.

Hobbici

Pierwsze wzmianki o hobbitach (przez ludzi często nazywanych niziołkami) pochodzą sprzed dwóch i pół tysiąca lat. Ich pierwotna ojczyzna znajdowała się prawdopodobnie gdzieś pomiędzy współczesnym Narothem, a Hammarem. Około półtora tysiąca lat temu z nieznanych przyczyn kraina ta zmieniła się w jałowe pustkowie, a rzesze hobbitów wyemigrowały na północ, osiedlając się ostatecznie w dolinie Nivelle. Obecnie hobbitów można spotkać na całym świecie, głównie w Cesarstwie Dolońskim oraz w Fornholdzie, jednakże wciąż największym ich skupiskiem pozostaje dolina Nivelle.

Hobbici, podobnie jak ludzie, posiadają losową wrażliwość na magię. Przy czym, w przeciwieństwie do ludzkiego gatunku, u hobbitów talent magiczny zdaje się być czynnikiem losowym, rzadko przekazywanym z pokolenia na pokolenie.

Długość życia przeciętnego hobbita oscyluje na ogół w okolicach stu pięćdziesięciu lat. Rzadko który hobbit dożywa dwusetki. Już po osiemdziesiątym roku życia hobbici zauważalnie starzeją się i niedołężnieją, choć jednocześnie są oni gatunkiem bardzo odpornym na choroby, także i w bardzo podeszłym już wieku.

Płodność u hobbitów zaczyna się w okolicach dwudziestego roku życia, przy czym aż do trzydziestki hobbit uważany jest za podlotka. Zdają się oni pozostawać płodni przez całe swe życie, nawet w starczym wieku. Ciąża u hobbita trwa na ogół półtora roku. Hobbici wykazują się nieco niższą płodnością niż ludzie, choć podobnie jak u nich, nie wszystkie dzieci dożywają wieku dorosłego.

W ostatnich stuleciach dolina Nivelle znajduje się pod kontrolą ludzkich możnowładców. Dawne, stłumione powstania poskutkowały znaczną emigracją i rozproszeniem się gatunku po całym świecie. Diaspory hobbickie, mniej lub bardziej zasymilowane, można znaleźć w każdym większym ludzkim mieście. U hobbitów bardzo silny jest kult natury oraz wolności, choć jednocześnie jest to lud bardzo pragmatyczny i przedsiębiorczy.

Hobbici jako tacy są bardzo podobni do ludzi. Często są od nich nieco niżsi, choć nie jest to regułą. Nieprawdą jest, iż wszędzie chodzą boso - choć jest to u nich popularne, nie gardzą oni obuwiem, zwłaszcza sandałami. U niektórych można zauważyć żółtsze niż u ludzi paznokcie oraz minimalnie spiczaste uszy, choć i to nie jest regułą.

Mieszańcy

Potomkowie różnych ras nie są niczym niezwykłym. W południowej Dolonii powszechny jest widok półelfów - potomków ludzi i elfów. W okolicach wrót Aram często zaś spotkać można półkrasnoludy.

Na ogół takowi "mieszańcy" są bezpłodni. Wyjątek stanowią półhobbici, których pełno jest na obrzeżach krainy Nivelle oraz w wielu ludzkich miastach. Kilkukrotnie zdarzały się także w historii przypadki, że półelf miał dziecko z człowiekiem. Jednakże poza tym płodni "mieszańcy" są światowymi ewenementami.

Większość mieszańców ma w sobie ludzką krew, co nie dziwi, jeśli wziąć pod uwagę płodność i zdolność do adaptacji owego gatunku. Bardzo rzadkim widokiem są mieszańcy z par nieludzi.

Mieszańcy, choć na ogół próbują zaadoptować się jak tylko mogą do swego otoczenia, często padają ofiarą rasizmu ze strony swych rodaków. Nieraz traktuje się ich jak wynaturzenia, sprzeczne z wolą bogów. Prześladowania społeczne oraz brak perspektywy pozostawienia po sobie dziedzica często sprawiają, iż mieszańce wybierają życie banitów - leśne ostępy i niebezpieczne trakty to najprawdopodobniejsze miejsca, gdzie spotkać dzieci mieszanej krwi.

Potwory oraz gatunki wymarłe

Gdy trzy i pół tysiąca lat temu doszło do cofnięcia się lodowca, wiele dotychczas zamieszkujących tereny Nelramaru gatunków wymarło. Podejrzewa się, iż wśród nich istniało kilka rozumnych ras. Faktem jest, iż po dziś dzień żyje wiele gatunków, które są inteligentne. Jednakże driady, wampiry, fauny, czy leprechauny nie tworzą zorganizowanych społeczeństw. Toteż nie zalicza się ich do pocztu ras cywilizowanych. O takowych istotach informacje znaleźć można w bestiariuszu.

Wiadomym jest, iż trzy tysiące lat temu krasnoludy i elfy toczyły wojnę z jakąś cywilizowaną, agresywną rasą zamieszkującą górę Kjerag. Rasa ta, w wyniku owej wojny, prawdopodobnie całkowicie wyginęła. Podejrzewa się również, iż część istot zamieszkujących leżącą daleko na północy, mroźną krainę Svargard, także tworzyła swego rodzaju społeczeństwa, nim elfickie ekspedycje doprowadziły do ich wyginięcia dwa tysiące lat temu.

Być może istnieją gdzieś w ukryciu cywilizacje i rasy, które dotychczas pozostawały nieznane. Być może leżą w odległych, nieznanych krainach... Jednakże od setek lat nikt o nich nie słyszał. I nic nie zapowiada, by w najbliższych stuleciach miało się to zmienić.