Dolonia (Cesarstwo Dolońskie) - Największe istniejące państwo ludzkie, rozciągające się od gór Himdring na zachodzie, po Wielki Ocean na wschodzie. Cesarstwo jest bardzo luźnym związkiem, w którego skład wchodzi kilkadziesiąt różnych księstw, marchii, hrabstw oraz wolnych miast. Każde z własnymi władzami i własną administracją. Tak więc, choć pozornie wielkie i potężne, Cesarstwo Dolońskie jest tak naprawdę jedynie wielką areną. Areną, na której trwają nieustanne zmagania o wpływy i władzę...
Historia[]
Państewka Ludów Morza[]
W powszechnie przyjętym na świecie systemie datowania, za rok zerowy przyjmuje się przybycie na kontynent Nelramaru pierwszych Ludzi Morza. Przypłynęli oni do znanego nam świata na pokładach dziewięciu gigantycznych okrętów, zwanych Arkami, które zaraz po dobiciu do brzegu zostały przez nich spalone. Nieznana jest pierwotna, zamorska ojczyzna Ludów Morza. Wiadomym jest jedynie, iż uległa ona bliżej nieokreślonej "zagładzie". I że prowadzący uchodźców kapłani Sześciorga kategorycznie zabronili wszelkich prób odnalezienia jej. Niewyjaśniony strach przed tym, co znajduje się za morzem pozostaje silny u Ludzi Morza aż po dzień dzisiejszy. Jedynie Kerandyjczycy oraz Bergardczycy nie lękają się żeglugi, choć także i oni nigdy nie odpływają od brzegów na tyle daleko, by stracić je z oczu.
Przybywszy na kontynent Nelramaru, Ludy Morza rozpoczęły szybką ekspansję. Prowadzeni przez legendarnych wodzów, zwanych Kapitanami, pozakładali wiele drobnych księstw i królestw na wybrzeżach oceanu oraz wzdłuż biegu rzeki Berion. Spośród nich, na dwa najważniejsze, szybko wyrosły królestwa Dolonii oraz Bergardu. Do końca pierwszego stulecia od przybycia Ludów Morza, silniejszy militarnie Bergard zaczął wyraźnie dominować. By móc mu się przeciwstawić, Dolonia zawiązała koalicję, zwaną Trójsojuszem, z księstwami Odne oraz Aram. Sojusz okazał się nie tylko skuteczny, ale także i trwały. Gdy kilka dekad później królestwo Bergardu rozpadło się w wyniku wewnętrznych konfliktów, członkowie Trójsojuszu (w tamtym momencie zawierającym już w sobie także wiele innych, pomniejszych księstw) zwołali wiec na którym, w dokumencie nazwanym Srebrną Bullą, przekształcili sojusz w pełnoprawną unię. W Cesarstwo, na którego czele stanął dotychczasowy król Dolonii.
Dynastia Dolonidów[]
Choć formalnie tron Cesarski jest elekcyjny, przez pierwsze dwa stulecia Cesarstwa tytuł ów należał nieprzerwanie do rodu Dolonidów. Ich władza była jednak słaba, faktyczne rządy sprawowała Rada Elektorów, a w późniejszym okresie także Marszałkowie i Regenci, nieraz zbrojnie walczący między sobą o wpływy. Dopiero ostatni z Dolonidów podjęli działania mające na celu wzmacnianie swojej władzy. Jednakże okrucieństwo i autorytatywne zapędy ostatniego z nich, Artusa III, doprowadziły do wybuchu wojny domowej, która niemalże doprowadziła do upadku Cesarstwa. W jej wyniku zagładzie uległ cały ród cesarski, a także ród elektorski Callain, a wiele dotychczasowych ośrodków cywilizacji zostało zniszczonych.
W ciągu dwóch wieków rządów Dolonidów, do Cesarstwa przyłączone zostało drogami dyplomatycznymi księstwo Aram, a także podbite zostało w krwawej wojnie królestwo Kerandos - w tamtym czasie największe obok Cesarstwa mocarstwo znanego świata. Jednakże okres ten wiązał się nie tylko z sukcesami Cesarstwa. Spośród najważniejszych klęsk i katastrof, jakie nawiedziły przez ten czas Dolonię, warte wymienienia są: Powstanie Petuńczyków - zbrojna rewolta hobbitów przeciwko ludzkiej władzy, a także bitwa na Polach Illyryjskich - katastrofalna w skutkach wyprawa wojsk cesarskich przeciw niezależnym księstwom na północy, w wyniku której niemalże cała armia Cesarska, z cesarzem na czele, została wybita, pozostawiając państwo w chaosie walk o władzę i bezbronne wobec niszczycielskich najazdów sąsiadów z północy.
Dynastia Olorytów[]
Po zakończeniu wojny domowej, w Trymoncie zorganizowano wiec możnych, który przeszedł do historii pod nazwą Rady Sześciorga. W jej wyniku zreformowano cesarstwo, a na tron wyniesiono bohatera wojny domowej, Maksyna av Oloron. Podobnie jak w przypadku Dolonidów, choć tron pozostawał formalnie elekcyjny, w praktyce każdy kolejny cesarz pozostawał z tej samej dynastii - Olorytów. Bez zmian pozostał również fakt, iż w decydujących sprawach Cesarstwa decydujący głos należał do Rady Elektorów.
W czasach Olorytów założono w mieście Ererin Uniwersytet Magiczny. Tajemnicze okoliczności śmierci jej pierwszego rektora, Aecjusza, doprowadziły do powstania heretyckiego Kultu Siódmego, co wywołało wzrost niepokojów religijnych w całym Cesarstwie. W owym czasie doszło też do dynamicznego rozwoju nowego mocarstwa na zachodzie - Sumyru. Jego niszczycielski najazd w roku 473 doszczętnie spustoszył znaczną część Cesarstwa. Dolonia zaangażowała się także w walkę o kontrolę mórz na południu, która jednak zakończyła się zniszczeniem całej cesarskiej armady w bitwie o cieśninę Maracaibo.
Cesarstwo Dolońskie - najważniejsze regiony
Organizacja[]
Niemożliwe jest utrzymywanie w jednym ręku władzy nad państwem tak rozległym i zróżnicowanym jak Cesarstwo Dolońskie. Aby móc jakkolwiek funkcjonować, podzielone jest ono na wiele różnych księstw, marchii, wolnych miast i hrabstw. Dysponują one znaczną autonomią - własnymi prawami, własnymi strukturami wojskowymi, sądowniczymi, administracyjnymi... Jedyne, co wiąże je w jedną całość, to przysięga wierności wobec Cesarza - w razie wojny wszystkie te "minipaństewka" mają obowiązek wstawiać się na wezwanie Cesarza. A także płacić mu należne podatki oraz przestrzegać wydawanych od czasu do czasu przez Radę Elektorów nowych dekretów i ustaw.
Tak słaba władza centralna, przy jednoczesnym zróżnicowaniu władz lokalnych sprawiają, iż ciężko mówić o Cesarstwie jako o jednym państwie. Każdy region posiada własną specyfikę, zwyczaje, kulturę... Mieszkańcy jednego obszaru zazwyczaj nie mają zbyt dobrego pojęcia o tym, jak wygląda życie w innym.
Najważniejsze regiony Cesarstwa[]
| Trymont | Stolica Cesarstwa, często liczona razem z położonymi na północ od niej Północnymi Księstwami to ziemie, gdzie rozbicie feudalne jest najsilniejsze. Na rozległej wyżynie, poznaczonej pasmami łagodnych, lesistych wzgórz, setki drobnych, szlacheckich rodów toczą nieustanną walkę o władzę i wpływy. Jednoczą się tylko wtedy, gdy dochodzi do najazdu Ludów Ziemi z północy. A zdarzają się one nierzadko. I nieraz podchodzą aż pod trymonckie mury. | |
| Oloron | Leżąca u zbiegu dwóch wielkich rzek - Niveli i Berionu - żyzna, spokojna kraina. Ojczyzna wielu słynnych bardów, kupców oraz turniejowych czempionów. A od ponad stulecia także i ojczyzna panującej dynastii. Leżąc w samym centrum Cesarstwa, Oloron stanowi jego centrum gospodarcze i kulturowe, szybko doganiając w swym bogactwie samą stolicę. Wielu możnych z innych części Dolonii uważa olorycką szlachtę za "skupieczczałą" i kryjącą swą słabość za pozłacanymi, paradnymi zbrojami... Ale póki cesarz pochodzi z Oloronu, mało kto ma odwagę powiedzieć to na głos. | |
| Verbutt | Rozciągnięte od wrót Aram, za którymi czyhają sumyryjscy poganie, po przełęcz Airamas, za którą czają się podstępne elfy, Verbutt jest jednym z najbardziej zmilitaryzowanych regionów Dolonii. Jednocześnie to na terenach podległych książętom Verbutt znajduje się dolina Nivelle, ojczyzna niziołków. Dawniej hobbici często buntowali się przeciw ludzkim władcom. Obecnie jest to już region względnie spokojny. Jednakże kto wie, co kryje się w głębokich i wciąż dzikich jarach i wąwozach owego niespokojnego, przygranicznego księstwa...? | |
| Gevennien | Zwane potocznie "krainą półelfów", Gevennien jest regionem, gdzie widok elfiego pielgrzyma nie jest niczym niezwykłym. Podobnie jak niczym niezwykłym są też bandy banitów, czyhające na nieostrożnych wędrowców, którzy zboczyli ze strzeżonych szlaków na drodze do największego sanktuarium Serenae na świecie. Gevennien znane jest z bliskich kontaktów z elfami z Aenionu oraz ze swych kapłanów. A także ze swych winnic, których sława sięga daleko poza granice Dolonii. | |
| Bergard | Leżące na północy, zimne, niegościnne tereny. Rycerze z Bergardu cieszą się zasłużoną sławą najstraszliwszych i najokrutniejszych wojowników, jakich widział świat. Prawo silniejszego panuje tu nie tylko w gęstych, ciemnych puszczach i wśród kamiennych klifów. Nawet w miastach i zamkach wciąż kultywuje się tradycje sięgające czasów, gdy Bergard był niezależnym od Dolonii, siejącym postrach mocarstwem. Czasów, gdy wszystko co leżało na ziemi feudała, od dóbr chłopa, po życie jego i jego bliskich, było niekwestionowaną własnością pana. | |
| Odne | Górzysta kraina u źródeł Berionu. Od zachodu oparta o góry Himdring, od wschodu wiecznie najeżdżana jest przez Ludy Ziemi. Nic dziwnego, że rycerze z Odne mają opinie twardych i silnych górali, skorych do bójki, lecz jednocześnie szalenie wiernych i honorowych. Może to wynikać również z faktu, iż od setek lat władcy Odne żyją w przyjaźni z krasnoludami z jaskiń Raervar. Faktycznie, nieraz bardzo trudno jest odróżnić Odneńczyka od krasnoluda... | |
| Stara Dolonia | Kolebka królestwa, a także cesarstwa. Ponura, bagnista kraina, gdzie stare, nadgryzione zębem czasu zamki, pałace i dwory kryją się wśród mgieł i postrzępionych wierzbowych gałęzi. Rody Starej Dolonii, choć liczne i drobne, uważają się za ważniejsze i szlachetniejsze od jakichkolwiek innych. W czeluściach dawno zapomnianych komnat i lochów przechowują manuskrypty i artefakty pochodzące z najdawniejszych czasów, dowodząc królewskości swych praprzodków... | |
| Callain | Zwane potocznie "Ziemią Ruin", Callain jest zdziczałym, wyludnionym regionem, który nigdy nie podźwignął się w pełni po zniszczeniach wojny domowej sprzed wieku. Wśród dębowych puszcz znaleźć można ruiny niezliczonych zamków, grodów i wsi, pamiętających czasy dynastii Dolonidów. To niebezpieczne ziemie, gdzie poza nielicznymi, zagubionymi wśród lasów i wzgórz twierdzami, panują banici, zbójcy... oraz wszelkiej maści potwory. | |
| Aram | Ciągnące się wzdłuż wschodnich zboczy gór Himdring księstwo Aram było niegdyś jednym z najważniejszych i najbogatszych księstw Dolonii. Wszystko zmieniło się po zdradzie księcia-elektora i najeździe Sumyryjczyków, ponad pół wieku temu. Od tego czasu Aram jest spustoszoną i wyjałowioną krainą, gdzie ongiś kwitnąca handlem i rzemiosłem cywilizacja zamyka się obecnie w murach niezliczonych twierdz, wznoszonych przez drobne szlacheckie rody, żyjące w ciągłym przeświadczeniu o czyhającym tuż za górami zagrożeniu. | |
| Iniburg | Zwane czasami "młodszym bratem Oloronu" lub "żelazną wyżyną", księstwo Iniburg jest bogatym, spokojnym księstwem. Choć od wieków już region ten należy do ścisłego centrum cesarstwa, wciąż silne są w nim są tradycje wojskowe, wywodzące się z czasów, gdy Iniburg stanowił przedmurze dolońskiej cywilizacji. To z tutejszych szkół wywodzą się najsłynniejsi wojownicy i dowódcy w historii cesarstwa. Iniburska szlachta z pogardą spogląda na "skupiecczenie" sąsiednich księstw, szczycąc się swymi rycerskimi tradycjami i wojskowymi ideami, które podkreśla na każdym kroku. | |
| Kerandos | Kerandos było królestwem, które półtora wieku temu zostało podbite przez cesarstwo. W czasach swej świetności, dominowało na morzach, prowadząc kolonizację Wysp Zielonych i przyćmiewając resztę ludzkiego świata swą potęgą i bogactwem. Obecnie, na terenach dawnego królestwa, dziesiątki drobnych książęcych rodów włada wśród klifów, plaż i zatok, wciąż marząc o przywróceniu dawnej chwały tej krainie i uniezależnieniu się od rządzącego w dalekim Trymoncie cesarza. |
Władza[]
Formalną głową państwa jest wybierany przez siedmioosobową Radę Elektorów Cesarz. W praktyce tytuł cesarski od samego początku swego istnienia dziedziczony był w jednym i tym samym rodzie. Kompetencje Cesarza są znikome. Poza prawem do dodawania swojego głosu na Radzie Elektorów (na równi z innymi jej członkami, chyba że dochodzi do remisu - wtedy jest on przeważający), odbieraniem oficjalnych audiencji, czy przyznawaniem niektórych tytułów i przywilejów, nie posiada on znaczących uprawnień. To Rada Elektorów stanowi większość praw, reguluje podatki i prowadzi politykę poza granicami Cesarstwa.
W skład Rady Elektorów wchodzi:
- czterech elektorów świeckich: książęta-elektorzy Gevennien, Verbutt, Odne oraz Bergard,
- trzech elektorów duchownych: kapłani-elektorzy (nie zawsze arcykapłani) Serenae, Kha'laala oraz Iliosa
Poza Cesarzem i Elektorami istotną rolę w Cesarstwie pełni również Marszałek Cesarski - jest to odpowiadający wyłącznie przed Cesarzem (od kilku wieków wywodzący się niezmiennie z rodu av Iniburg) zwierzchnik stałych sił zbrojnych, zarówno lądowych jak i morskich. Choć nie ma on prawa głosu na Radzie Elektorów, zazwyczaj stawiany jest on na równi z nimi, ze względu na stojącą za nim siłę militarną.
Często poza samą małą i hermetyczną Radą Elektorów, w stolicy dochodzi do zwołania tzw. Rady Cesarskiej. Zwoływana jest ona na polecenie Cesarza, za zgodą Rady Elektorów i nie ma ona jednolitego, z góry ustalonego składu. Zazwyczaj biorą w niej udział, poza Elektorami, także Marszałek, rektor Uniwersytetu Magicznego, Wielki Inkwizytor, arcykapłani wszystkich sześciu bóstw Ditriady, a także czasami inni możni, zwykle głowy rodów pochodzących ze Starej Dolonii, rzadziej innych regionów Cesarstwa (dopuszczenie kogoś do Rady Cesarskiej wiąże się z osobistym zaproszeniem Cesarza i jest zawsze wielkim honorem).
Poza murami stolicy, organizacja władzy rozmywa się. Każdy region ma własny system administracyjny, własną "drabinę władzy". Nie zawsze oficjalne i utwierdzone. Prowadzi to do częstych konfliktów i utarczek między różnorakimi margrabiami, książętami, markizami, hrabiami i magnatami, które nierzadko kończą się lokalnymi wojenkami. Cesarstwo Dolońskie jest tworem tak wielkim i zróżnicowanym, że nie sposób tego uporządkować i jednolicie opisać.