Kalendarium Dawnych Dni

Najdawniejsze tysiąclecia

Domniemany zasięg lodowca i kolebki pierwszych rozumnych ras

~20 000 p.p.d. - Postępujące zlodowacenie zmusza liczne rasy i gatunki do migracji. Podejrzewa się, iż właśnie w tamtym okresie pojawił się podział między rasami rozumnymi, rozproszonymi po świecie i odizolowanymi od siebie.

~3000 p.p.d. – Dobiega końca era lodowcowa. Elfy zasiedlają rozległe połacie ziem na południe od cofającego się powoli lodowca. Dotychczas żyjące w chłodniejszym klimacie, nieznane już dziś gatunki wymierają.

~2800 p.p.d. – Powstaje Alqualonde, stolica rozległej krainy elfów zwanej Melamarem (elf. ojczyzna)

~2500 p.p.d. – Pierwsza w historii, na poły mityczna wojna elfów z enigmatycznymi dzikimi istotami, dokonującymi najazdów z jaskiń w górze Kjerag.

Przed pojawieniem się ludzi

2345 p.p.d. – Z zachodu przybywają klany krasnoludów. Przyczyna ich exodusu z leżących za Suchymi Ziemiami gór Razhan, jak również ich faktyczne pochodzenie, pozostają nieznane.

2342 p.p.d. – Krasnoludy pomagają elfom w wojnie i zdobywają górę Kjerag. W geście wdzięczności, elfy uznają ich władzę „nad i pod górami”. Przez najbliższe tysiąclecia oba ludy wiązać będzie przyjaźń. Podejrzewa się, iż zamieszkująca dotychczas ową górę rasa uległa całkowitemu wyginięciu.

~2300 p.p.d. – Zostaje wybudowane Kjeragheim – potężna twierdza krasnoludów i stolica ich królestwa.

~2000 p.p.d. – Pierwsze wzmianki o rasie niziołków, zamieszkującej żyzne, zielone wybrzeża na południu.

~1800 p.p.d. – Cofający się wciąż lodowiec odsłania kolejne połacie ziem. W tym właśnie czasie północne rubieże Melamaru zaczynają być nękane napaściami różnorakich zmutowanych, wynaturzonych istot.

1785 p.p.d. – Wysłane na północ ekspedycje pod wodzą elfa Findira odkrywają krainę Svargard – ośrodek działania magii odpowiedzialnej za powstawanie wynaturzeń.

1779-1735 p.p.d. – Trzy wyprawy wojsk elficko-krasnoludzkich na Svargard przynoszą zniszczenie tamtejszych kreatur oraz wytłumienie działania magicznej anomalii odpowiedzialnej za ich powstawanie. Svargard jednakże aż po dziś dzień uznawane jest za miejsce przeklęte, gdzie wciąż jeszcze grasują różne abominacje i potwory – resztki dawnej grozy. Większość elfickich legend i baśni o herosach walczących ze „złem ze Svargardu” pochodzi właśnie z tego okresu.

1669 p.p.d. – Budowa sanktuarium w Gevennien, największego ośrodka kultu Trójboginii Nelvenyi na świecie.

Pierwsi ludzie

~1500 p.p.d. – Na północnych rubieżach Melamaru pojawia się rasa krótkowiecznych, acz dynamicznych w rozwoju istot, zwanych ludźmi. Wśród elfów ponoszą się głosy, iż jest to kolejna fala pomiotów ze Svargardu. Dochodzi do częstych, krwawych starć między obiema rasami.

1493 p.p.d. – W Nelræphel (elf. trzy wzgórza) dochodzi do spotkania i pojednania wodzów ludzi i elfów. Melamarski król uznaje ludzki gatunek za rozumny i zgodny z naturą, odstępując tzw. Amarilim (elf. lud ziemi / ziemisty lud) terytoria na północ od rzeki Berion.

1124 p.p.d. – Z niewyjaśnionych przyczyn dotychczas żyzne, zielone ziemie hobbitów niespodziewanie jałowieją, praktycznie z roku na rok zmieniając się w pustynię. Rozpoczyna się migracja niziołków na północ

1091 p.p.d. – Elfy odstępują niziołkom dolinę Nivelle, gdzie ci chętnie się osiedlają

~900 p.p.d. – W kronikach krasnoludzkich pojawiają się pierwsze wzmianki o nowej, przybyłej z dalekiego zachodu odmianie ludzi. Koczownicy chętnie prowadzą handel z krasnoludami. Elfy nazywają ową grupę etniczną Anorili (elf. lud słońca / słoneczny lud), inne rasy również szybko przyjmują to nazewnictwo.

~750 p.p.d. – Tak zwane Ludy Słońca odkrywają przełęcze w górach Himdring i zaczynają najeżdżać żyjące po drugiej ich stronie Ludy Ziemi oraz hobbitów.

721 p.p.d. – Nie mogąc liczyć na pomoc elfów, zajętych chronieniem niziołków na południu, legendarny ludzki wódz Gecyngateryx samodzielnie jednoczy większość ludzkich plemion i daje odpór najeźdźcom na północnych przełęczach.

716 p.p.d. – Wraz ze śmiercią Gecyngateryxa, Ludy Ziemi ponownie dzielą się na wiele drobnych państewek i plemion.

689 p.p.d. – Kolejne najazdy Ludów Słońca na ziemie elfów i hobbitów skłaniają ostatecznie krasnoludy do zaprzestania handlu z agresywnymi plemionami. Z góry Kjerag rusza ekspedycja, mająca na celu spacyfikować Ludy Słońca.

685 p.p.d. – Zwycięska dla krasnoludów „Bitwa Pod Gołym Niebem”, Ludy Słońca, rozgromione, cofają się na równiny na zachód od gór Himdring.

680 p.l.a – Część armii krasnoludzkiej rusza na zachód w pościgu za wrogiem. Cały pościg ginie w nieprzyjaznym klimacie Suchych Ziem.

~650 p.l.a – Rozbudowa potężnych sieci krasnoludzkich fortyfikacji na terenie Wrót Aram oraz przełęczy na północ od nich, w celu zapobieżenia przyszłym najazdom ludzi z zachodu.

~400 p.p.d. – Ludy Słońca, w swych koczowniczych wędrówkach po zachodnich równinach, docierają na pustynne południowe wybrzeża, dawną ojczyznę niziołków. Niektóre plemiona zaczynają zakładać tam pierwsze stałe osady – odległe zalążki przyszłego Hammaru.

Rządy Faerona Płomiennego

325 p.p.d. – Po niemal sześciuset latach rządów umiera elficki król Fereinion. Valdea – elficka rada przywódców kast – wybiera na tron melamarski jego młodego syna Faerona. Jest on szóstym władcą pod rząd, pochodzącym z tego samego rodu (w teorii tron Melamaru jest elekcyjny).

256 p.p.d. – Ludzki wódz Edromm, zjednoczywszy znaczną część grodów Ludów Ziemi, najeżdża ziemie elfickie. Zostaje odparty dopiero pod murami Gevennien. W efekcie w Melamarze znów podnoszą się głosy nawołujące do uznania ludzkiego gatunku za dewiację i zagrożenie dla rozumnych ras świata.

219 p.p.d. – Elficki odwet rusza na północ. Rozgromienie sił Mugnimira, wnuka Edromma. Spalenie do gruntu jego grodu sprawia, iż Faeron zyskuje przydomek „Płomienny”. Przez następne stulecia handel między Ludami Ziemi, a Melamarem zamiera.

Świat pod koniec Dawnych Dni

~200 p.p.d. – W Melamarze narasta konflikt między kastami kapłańskimi, a młodym i wojowniczo usposobionym księciem Faeronem. Przyczyną konfliktu staje się stosunek do ludzkiej rasy oraz dążenia Faerona dla ukonstytuowania monarchii dziedzicznej w elfickim państwie.

85 p.p.d. – W geście protestu, przeciw faerońskiemu rasizmowi i autorytaryzmowi, kapłanki z Gevennien wysyłają na tereny Ludów Ziemi misje religijne. Efekt przerasta ich oczekiwania. Gdy już po kilku latach grupki ludzkich pielgrzymów zostają wpuszczone do sanktuarium, wielu zwolenników Faerona zaczyna oskarżać kapłanki o zdradę rasy. Przez kolejne lata konflikt elfickiego księcia z kapłankami będzie się stale zaostrzał.