Współcześni nam historycy zwykli dzielić historię świata na cztery główne okresy:
- Pierwszy z okresów, zwany Dawnymi Dniami, dotyczy czasów przed przybyciem Dolończyków zza morza (oznaczane na ogół jako p.p.d. - przed przybyciem Dolończyków). Większość wydarzeń z tamtych czasów pochodzi z ustnych przekazów elfickich. Ciężko odróżnić w nich zatem historyczne fakty od mitów i baśni.
- Kolejnym okresem jest Era Kapitanów - trwający pół wieku okres pieśni i legend, opisujących podboje pierwszych Dolończyków na kontynencie.
- Wraz ze śmiercią ostatniego z oryginalnych Kapitanów, rozpoczyna się trwająca dwa wieki Era Królestw, podczas której świat podzielony jest na wiele drobnych państw, walczących między sobą o wpływy.
- Po ich zjednoczeniu następuje Era Cesarstwa Dolońskiego, którą zwykło się dzielić dodatkowo na czasy panowania kolejnych dwóch dynastii cesarskich: Dolonidów i Olorytów. Era Cesarstwa Dolońskiego trwa do dziś...
Bardziej szczegółowe kalendarium, z pełnym opisem wszystkich wydarzeń, znajduje się tutaj.
Opis historii z punktu widzenia danego ludu, czy też państwa, znaleźć można zaś w ich opisach w krainach tego świata.
Dawne Dni
~3000 p.p.d. – Elfy tworzą państwo Melamar na nizinach na południe od rzeki Berion.
2342 p.p.d. – Przybyłe z dalekiego zachodu krasnoludy zdobywają górę Kjerag, gdzie zakładają swe królestwo.
~1800 – 1735 p.p.d. – Walki sojuszu elfów i krasnoludów z potworami ze Svargardu.
1493 p.p.d. – Melamar odstępuje ziemie na północ od rzeki Berion nowoprzybyłej rasie – ludziom (tzw. Ludy Ziemi).
1124-1091 p.p.d. – Eksodus rasy niziołków na północ, ku dolinie Nivelle. Przyczyna nagłego zjałowienia ich leżącej daleko na południu ojczyzny pozostaje nieznana.
~750-721 p.p.d. – Najazdy nowej, przybyłej z zachodu grupy etnicznej ludzi, tzw. Ludów Słońca. Odparcie ich przez chwilowo zjednoczone Ludy Ziemi.
689-680 p.p.d. – Wojna krasnoludów z Ludami Słońca.
~400 p.p.d. – Powstają pierwsze ludzkie osady w leżącym daleko na południu Hammarze.
256 p.p.d. – Najazd Ludów Ziemi na tereny Melamaru.
Kontynent Nelramaru tuż przed przybyciem Dolończyków (przed rokiem 0 )
219 p.p.d. – Odwet Melamaru. Zrównawszy z ziemią większość ludzkich grodów, elficki król Faeron zyskuje przydomek „Płomienny”.
85 p.p.d. – Elfickie kapłanki wysyłają na północ misje religijne i cywilizacyjne. Narasta stopniowo konflikt między nimi, a Faeronem, którego główną osią staje się stosunek do rasy ludzkiej.
Era Kapitanów (0 - 55)
Podboje Ludów Morza - szlaki wypraw Kapitanów
0-15 – Przybycie zza oceanu Ludów Morza. Formowanie się pierwszych ich państewek: Dolonii, Bergardu, Kerandos, Callain, Odne oraz Aram. Szybka ich ekspansja na zachód, kosztem prymitywnych Ludów Ziemi i elfów z Melamaru.
27 – 32 – Pierwsza wielka wojna ludzi z elfami: oddanie przez elfickie kapłanki Dolończykom klasztoru Gevennien. Po tym wydarzeniu wśród elfów dochodzi do rozłamu i bratobójczych walk.
44 – Powstanie elfickiego państwa Aenion, założonego przez wygnane elfickie kapłanki.
Świat u progu Ery Królestw (ok. 55)
50 – 53 – Druga wojna ludzi z elfami: elfy z Melamaru zostają odparte przez sprzymierzone siły Ludów Morza i Aenionu.
54 – Utworzenie ludzko-elfickiego księstwa Gevennien, włączenie ziem hobbickich do Dolonii.
Era Królestw (55 - 225)
75-80 – Pierwsza wojna dolońsko-bergardzka, zakończona miażdżącym zwycięstwem Bergardu. Dolonia pogrąża się w kryzysie.
Świat w czasie III wojny ludzi z elfami (93-94)
87-91 – Wrzosowa Konfederacja w Bergardzie – bunt możnych przeciw despotycznej monarchii zostaje krwawo stłumiony.
90-92 – Najazd elfów z Melamaru na Aenion, masakra kapłanek w Tarminas zwana Drugim Bratobójstwem.
93-94 – Trzecia wojna ludzi z elfami: królestwo Kerandos pomaga kapłankom z Aenionu. Zniszczenie
stolicy Melamaru – miasta Alqualonde – zwane Trzecim Bratobójstwem, lub Wielkim Odwetem.
Najazdy Ludów Ziemi i rozwój królestw Ludów Morza (113-167)
96 – Pokonane przez Kerandos i Aenion elfy z Melamaru atakują z
zaskoczenia krasnoludzkie królestwo Kjeragheim. 100 – Utworzenie elfickiego królestwa Naroth w odebranych krasnoludom korytarzach. Rzesze krasnoludzkich uchodźców uciekają na północ, wielu osiedla się we Wrotach Aram.
113-115 – Najazd Ludów Ziemi pod wodzą Zamona Groźnego na ziemie Odne, odparty ostatecznie przez tzw. „Trójsojusz” Dolonii, Odne i Aramu.
124-126 – Druga wojna dolońsko-bergardzka, zakończona niespodziewanym zwycięstwem Dolonii i jej
sojuszników.
Rozpad królestwa Bergardu w wyniku Kryzysu Demiliańskiego (176-179)
133 – Śmierć Zamona Groźnego, założone przez niego państwo rozpada
się na pomniejsze twory. 159 – Odkrycie przez kerandyjskiego żeglarza Vasco av Gadeza Wysp Zielonych.
167 – Najazd Ludów Ziemi zjednoczonych przez druidkę Ragnell pustoszy księstwa Mevilian i Demilian i dociera aż pod mury Bergardu.
173 – Ustanowienie kolonialnego Wicekrólestwa Kerandos na Wyspach Zielonych.
Świat w czasie Wiecu Pięcioletniego (220-225)
176-179 – Kryzys Demiliański – konflikt władców Bergardu z podległymi im wasalami, zakończony interwencją Dolonii i rozpadem Bergardu, którego znaczna część zostaje zhołdowana dolońskiemu królowi.
206-210 – Konflikt między Kerandos a Gevennien o dostęp do morza – mimo wsparcia Dolonii dla Gevennien, to Kerandos staje się dominującą morską potęgą.
216 – Napady Ludów Słońca na Księstwo na Przełęczach, książę Aram występuje z Trójsojuszu.
220-225 – Wiec Pięcioletni w Trymoncie, w wyniku którego podpisana zostaje Srebrna Bulla – dokument, inicjujący przekształcenie Trójsojuszu w Cesarstwo.
Era Cesarstwa Dolońskiego – Dynastia Dolonidów (225 - 421)
256 – Powstanie kolonistów na Wyspach Zielonych pod wodzą Ostohera „Smoka”.
270 – Na Zielonych Wyspach padają ostatnie twierdze wierne Kerandos, w tym samym roku samozwańczy król-żeglarz Ostoher ginie z rąk tubylców. Koniec Wicekrólestwa.
283-284 – Nieudana, samowolna próba napaści na księstwo Aram przez podległego Cesarstwu księcia Egila av Oloron.
290 – Niespodziewany najazd Ludów Ziemi na Cesarstwo doprowadza do zdobycia i zniszczenia Trymontu.
292 – Zjazd w Ererin, utworzenie stałej, cesarskiej armii.
298-302 – Powstanie „petuńczyków” – rozpoczęty zamachem na cesarza bunt hobbitów, który ostatecznie zostaje stłumiony przez wojska pod wodzą Egberta Verbutta, który za ów czyn zostaje nobilitowany oraz przejmuje hobbickie ziemie pod swą władzę.
320-322 – Najazd Ludów Słońca na księstwo Aram. Cesarz doloński ignoruje prośby o pomoc sąsiedniego państwa, lecz wielu możnych z Cesarstwa samowolnie pomaga sąsiedniemu księstwu w odparciu napastników.
323 – Zamach stanu w Dolonii, cesarz zostaje obalony przez własnego brata, który zasiada na tronie.
324 – Księstwo Aram zostaje włączone do Cesarstwa.
342 – Kryzys gospodarczy w Cesarstwie skłania cesarza do dokonania inwazji na szybko bogacący się Demilian. Niespodziewana masakra wojsk i elit cesarskich w bitwie na polach iliryjskich.
342-346 – Okres chaosu i bezkrólewia w Dolonii, zakończony koronacją młodocianego Tytusa oraz ustawieniem tytułu Regenta dla księcia-elektora av Gevennien.
375 – Bunty ludności w Dolonii, wywołane budową floty cesarskiej oraz antykapłańską polityką nowego cesarza - Lucjusza. Są one dodatkowo podsycane przez gevennienskich Regentów, walczących o zachowanie wpływów.
380-381 – Kerandos napada Cesarstwo zdobywając Dolonię i niewoląc cesarza Lucjusza. Zostaje jednak pokonane, gdy na pomoc monarsze przybywa armia pod wodzą księcia av Bergard. W wyniku kontrataku cesarstwa, Kerandos zostaje zdobyte i doszczętnie spustoszone.
385 – Tzw. Rada Dolońska – władza centralizuje się wokół osoby cesarza Artusa II, zaś Trymont staje się ośrodkiem równie ważnym, co Dolonia.
394-410 – Seria reform konfliktuje dążącego do władzy absolutnej cesarza z możnymi. Cesarstwo pogrąża się w wewnętrznych sporach.
410-416 – Wybucha krwawa wojna domowa w Cesarstwie. W jej wyniku wiele rodów zostaje wybitych (w tym ród cesarski av Dolonia oraz ród elektorski av Callain).
416-421 - Rada Sześciorga w Trymoncie – reforma Cesarstwa, w miejsce wygasłej dynastii av Dolonia wchodzi ród av Oloron.
Era Cesarstwa Dolońskiego – Dynastia Olorytów (421 - ...)
424 – Za Suchymi Ziemiami, na terenach Ludów Słońca zaczyna formować się teokratyczne państwo Sumyr.
465-466 – Pojawienie się samozwańczego dziedzica wygasłego rodu Callain wywołuje konflikt o owe tzw. Ziemie Ruin.
473-474 – Wielki najazd Sumyru na Cesarstwo. Elektorskie księstwo Aram zdradza i opowiada się po stronie agresorów. Gdy nasyceni łupami Sumyryjczycy wracają do ojczyzny, zdradziecki książę zmuszony zostaje także uciec na zachód. Nowym elektorem w miejsce rodu av Aram zostaje ród av Verbutt.
480-490 – Utworzenie uniwersytetu magicznego w Ererin.
491 – Kolejni władcy Sumyru zaczynają mianować się nieśmiertelnymi wcieleniami boga-słońca Athara.
493 – Cesarstwo wprowadza embargo na coraz liczniej importowane z Wysp Zielonych, uzależniające zioła. W związku z embargiem, na morzu zaczyna stopniowo kwitnąć przemyt i piractwo.
502 – Po niejasnych okolicznościach śmierci pierwszego rektora uniwersytetu w Ererin wielu magów zaczyna czcić go jako boga. Na terenie Cesarstwa powstaje tzw „Kult Siódmego”.
508 – Przemianowanie paladyńskiego Zakonu Sześciu na Inkwizycję, w celu zwalczania heretyckiej wiary.
510-512 – Elfy z Narothu najeżdżają wybrzeża Aenionu. Pojawiają się plotki o stosowaniu przez elfy z delty Indilionu tajemniczej, narkotycznej substancji, dającej im nadludzkie zdolności.
518-519 – Zakończona katastrofą próba interwencji armady cesarskiej na Wyspach Zielonych. Cesarstwo traci praktycznie całą flotę.
523 – Symyr zaczyna otwierać się na handel z krasnoludami i miastami w Hammarze. W teokratycznym państwie ponadto zaczyna kwitnąć handel niewolnikami.
527 – Konflikt morski między Hammarem a elfami z Narothu. Poważne straty flot obu państw kończą okres rajdów na wybrzeża Aenionu i byłego Kerandos.
529-532 – Spory między elektorami av Verbutt i av Gevenn o opodatkowanie elfickich szlaków pielgrzymkowych.
534-537 – Najazd Ludów Ziemi z tzw. księstwa Vendów na Demilian. Obumarcie północnych szlaków handlowych wywołuje kryzys gospodarczy w całym Cesarstwie i narastanie ruchów separatystycznych.
539 – Mamy obecnie.